To Nido Urbano, είναι ένα από τα πρόσφατα project του αρχιτεκτονικού γραφείου του Maurizio Giovannoni στη Ρώμη.
Αφορά την ανακαίνιση ενός μικρού διαμερίσματος και την μεταμόρφωση του σε ένα παιχνιδιάρικο χώρο, λουσμένο στο φως με έντονα χρώματα και τα ζωηρά σχέδια.
Πιο συγκεκριμένα, τo project αυτό ήταν μια απο τις τελευταίες ανακαινίσεις που ανέλαβε ο αρχιτέκτονας στη Ρώμη, λίγο πριν ξέσπάσει η πανδημία, τότε που το να εργάζεται κανείς από το σπίτι δεν κατείχε τόσο κεντρικό ρόλο στις ζωές μας όσο σήμερα.
Παρόλα αυτά, μέσα από αυτό το έργο αναδείχθηκαν χαρακτηριστικά τα οποία αργότερα θα αποτελούσαν αιτήματα πολλών πελατών. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και τα ακόλουθα:
-Μείωση του χρόνου ανακαίνισης στο ελάχιστο δυνατό.
-Μεταμόρφωση χώρων τόσο βάσει αισθητικής, όσο και οικονομικής βιωσιμότητας.
– Βελτιστοποίηση των χώρων από λειτουργικής άποψης. Ειδικότερα στην αναζήτηση ενός οργανωμένου και αποτελεσματικού “γραφείου στο σπίτι”, το οποίο θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Ενός χώρου ο οποίος θα επιτρέπει στους ανθρώπους να βιώσουν την εργασία “από το σπίτι”, ως μια παραγωγική εμπειρία, που δεν θα ήταν πλέον αβέβαιη και χαοτική.
Αν και η μικρή έκταση του διαμερίσματος, μόλις 50 τετραγωνικά μέτρα, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αποτρεπτικός παράγοντας για την ανάληψη του έργου από πολλούς αρχιτέκτονες, εντούτοις στην προκειμένη περίπτωση, αποδείχθηκε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρόκληση που αποτέλεσε αιτία για μια πλήρως δημιουργική προσπάθεια.
Όσον αφορά τη διάταξη του διαμερίσματος, με το που έμπαινε κανείς στο χώρο μπορούσε να δει μια πολύ μακριά, στενή κουζίνα να ξεπροβάλλει. Η κουζίνα αυτή καταλάμβανε δύο τοίχους και εμπόδιζε την άνετη μετακίνηση των ανθρώπων στο χώρο. Επιθυμία των ιδιοκτητών, του Marcello και της Francesca, ήταν να έχουν ένα μικρό τραπέζι όπου θα μπορούσαν να απολαμβάνουν ένα γεύμα μαζί, χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα να μετακινηθούν στο διπλανό σαλόνι, όπου υπήρχε η τραπεζαρία. Ουσιαστικά από αυτή την ανάγκη ξεκίνησε και η διαδικασία της επανασχεδίασης του χώρου.
Έτσι λοιπόν, οι ιδιοκτήτες, αφού εξέτασαν αρκετές προτάσεις, κατέληξαν σε ένα σχέδιο στο οποίο η κουζίνα – λευκή και μινιμαλιστική – θα καταλάμβανε μόνο ένα τοίχο, απελευθερώνοντας έτσι τον απέναντι τοίχο. Ο απέναντι τοίχος, η κορυφή του οποίου διαχωρίζει την κουζίνα από την είσοδο, απαλλαγμένος πλέον από τη ακαταστασία που προκαλούν συνήθως οι χαμηλοί αποθηκευτικοί χώροι, έχει μετατραπεί σε ένα πολυχρηστικό σημείο του σπιτιού. Στον μακρόστενο πάγκο που έχει εγκατασταθεί στον τοίχο αυτό, οι ένοικοι μπορούν πλέον να απολαμβάνουν το πρωινό τους ή να τον χρησιμοποιούν ως χώρο εργασίας(workstation)
Επιπρόσθετα, για να παρασχεθεί μεγαλύτερη ιδιωτικότητα στο χώρο της κουζίνας, ο αρχιτέκτονας Maurizio Giovannoni αποφάσισε να εγκαταστήσει ένα συρμάτινο μαύρο διαχωριστικό στην είσοδο της. Το συρμάτινο αυτό δίχτυ αποτελεί μια ευφυή λύση η οποία ναι μεν διαχωρίζει τους χώρους, αλλά ταυτόχρονα δεν εμποδίζει το φως να τους διαπερνά. Μάλιστα, στο δίχτυ αυτό τοποθετήθηκε και ένας δίσκος, για να μπορεί ο Marcello να τον χρησιμοποιεί ως μια γωνιά για ασκήσειςTRX.
Η βασική ιδέα γύρω από την οποία κινήθηκε η ανακαίνιση, ήταν η επιθυμία των ιδιοκτητών για ένα πιο φωτεινό και χαρούμενο, γεμάτο χρώματα διαμέρισμα. Για να το πετύχει αυτό ο αρχιτέκτονας, χρησιμοποίησε μια προσέγγιση η οποία έχει στο επίκεντρο της την εναρμόνιση ανθρώπου και φύσης, γνωστή ως «βιοφιλικός σχεδιασμός», φιλοσοφία η οποία απαντάται σε πολλά projects του εν λόγω αρχιτέκτονα.
Σύμφωνα με αυτή τη προσέγγιση, ο άνθρωπος γνωρίζει δύο μορφές προσοχής: Η πρώτη που ονομάζεται εστιασμένη προσοχή, εφαρμόζεται καθημερινά στις διάφορες μας ενασχολήσεις π.χ. στο σχολείο, στη δουλειά κ.λ.π., η οποία ναι μεν είναι κομμάτι της καθημερινότητας μας αλλά για αυτήν σπαταλούμε σημαντικά ποσά ενέργειας, ενώ μας επιβαρύνει με άγχος. Η δεύτερη έχει να κάνει με τη γοητεία της φύσης, η οποία δεν μας κοστίζει ενέργεια ή προσπάθεια, αλλά αντίθετα μας αναζωογονεί χωρίς να καταβάλλουμε καμία προσπάθεια.
Έτσι, σε μια προσπάθεια να ενσωματωθεί η βιοφιλική προσέγγιση στο project, επιλέχθηκε το πράσινο χρώμα ως το κύριο μοτίβο του έργου, ενώ χρησιμοποιήθηκε ταπετσαρία της οποίας το σχέδιο παραπέμπει σε ζούγκλα, δημιουργώντας έτσι μια ευρύτερη οπτική σύνδεση με τη φύση.
Η επιλογή της ταπετσαρίας, που φαίνεται με το που μόλις πατήσει κάποιος το πόδι του στο σπίτι, είχε ως στόχο να κεντρίσει την προσοχή του παρατηρητή κατά την είσοδο του στο χώρο. Η συνάντηση όμως με τη φύση δεν περιορίζεται εκεί: ο ίδιος ο ιδιοκτήτης κατασκεύασε ένα πάνελ από λειχήνες, φέρνοντας έτσι ένα κομμάτι της φύσης μέσα στο σπίτι του. Το πάνελ στηρίζεται σε έναν κίτρινο τοίχο που σηματοδοτεί το όριο μεταξύ αυτού του “πράσινου” χώρου και των δύο δωματίων που συμπληρώνουν το σπίτι. Επίσης οι σωλήνες θέρμανσης έχουν αναδειχθεί με το ίδιο κίτρινο χρώμα, ενώ σε ένα τμήμα του τοίχου αφαιρέθηκε μια ογκώδης συρταριέρα και δημιουργήθηκε μια βιβλιοθήκη .
Η μικρή αυτή φωλιά λοιπόν πήρε νέα πνοή, με λειτουργικό πλέον σχεδιασμό, έντονα, φωτεινά και χαρούμενα χρώματα και σχέδια που ενσωματώνουν στοιχεία της φύσης κι όλα αυτά χάρις στην άριστη συνεργασία ανάμεσα σε αρχιτέκτονα και ιδιοκτήτες, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά, ότι η δημιουργική σκέψη μπορεί πάντα να παρέχει έξυπνες λύσεις!
Στο μεταξύ, μαζί με τον Marcello και τη Francesca έχει προστεθεί και ο μικρός Federico, ο οποίος συνέβαλε στο να γίνει το διαμέρισμά τους, ακόμα πιο ζεστό και χαρούμενο με παιδικά χαμόγελα!
Design and Styling: Architect Maurizio Giovannoni
Photoshoot: Stefano Corso
Year: 2021, sqm: 50, Rome
Επιμέλεια κειμένου: Αλέξια Μιχαήλ
